ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္

တစ္ခါတုန္းကေပါ့........
`နားလည္မႈ´ နဲ႕ `ၾကင္နာမႈ´ ႏွစ္ခုေပါင္းၿပီးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ `ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ရွိသတဲ့။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေတာ့ လာလည္ခ်င္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္အဲဒီၿမိဳ႕ကို လာလည္ခ်င္တိုင္း လာလို႕မရဘူးတဲ့။ အဲဒီၿမိဳ႕ရဲ႕စည္းကမ္းခ်က္ေတြကိုလိုက္နာႏုိင္မွ

အဲဒီၿမိဳ႕ကို ၀င္ခြင့္ရတယ္တဲ့ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့လူတိုင္းက `ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ကို

၀င္ေရာက္လည္ပတ္ခ်င္ေပမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ မလိုက္နာႏိုင္လို႕အေ၀းကပဲ ၾကည့္သြားၾကသတဲ့။

`ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ရဲ႕စည္းကမ္းခ်က္ေတြက......
(၁) ၾကင္နာတတ္သူျဖစ္ရမည္။
(၂) စာနာေဖးမတတ္သူျဖစ္ရမည္။
(၃) ရင္ခုန္သံေတြလတ္ဆတ္ရမည္။ တဲ့.........
စည္းကမ္းခ်က္ေတြက အေပၚယံၾကည့္ရင္ လိုက္နာဖို႕လြယ္ကူတယ္လုိ႕ထင္ရေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္းလိုက္နာ ဖို႕အတြက္ခက္ခဲလြန္းေတာ့ `ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ႀကီးမွာဧည့္သည္မလာပဲ အထီးက်န္ေနတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕မွာ.....`ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ကိုဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။

အဲဒီဧည့္သည္ဟာ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ကိုလိုက္နာႏုိင္လို႕ ေရာက္လာတာပဲဆိုၿပီး

`ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ က ေႏြးေထြးစြာနဲ႕ႀကိဳဆို လိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒီဧည့္သည္က

ျခြင္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ဘာလဲဆိုေတာ့ ရင္ခုန္သံတစ္ခ်ိဳ႕မလတ္ ဆတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေရာက္လာၿပီပဲ ကိုယ့္ဖက္ကဧည့္၀တ္ေက်ရမွာေပါ့ဆိုၿပီး

`ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ႀကီးက ဧည့္သည္ေရာက္တဲ့ေန႕ကစၿပီးအမႈေတာ္ထမ္းရြက္ပါေတာ့တယ္။

`နားလည္မႈ´ နဲ႕ `ၾကင္နာမႈ´ ကိုလည္းေသခ်ာမွာထားတယ္။

ဧည့္သည္ကို ေသခ်ာဂရုတစိုက္ရွိဖို႕ကိုေပါ့။

တစ္ကယ္တမ္းလည္း `ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ႀကီးက

ဧည့္သည္အေပၚမွာ အင္မတန္မွ ဧည့္၀တ္ေက်ခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲလိုလိုခ်က္ခ်င္းပဲရေအာင္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခုခုေတာင့္တတာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းပဲရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရွာတယ္။

`ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ရဲ႕ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္မႈေၾကာင့္ ဧည့္သည္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံတစ္ခ်ိဳ႕

ျပန္လည္အသက္၀င္ ရွင္သန္လာပါတယ္။ဧည့္သည္ကေတာ့ဒါေတြကိုမသိပါဘူး။

`ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ကေတာ့ သူ႕ေၾကာင့္ဧည့္သည္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ျမင္ရေတာ့

ေက်နပ္ေနတာေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ဧည့္သည္ကို သူ႕ဆီမွာတစ္သက္လံုး ေနေစခ်င္တယ္ေလ...
ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕မွာေတာ့........

`ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ငိုင္ေနတာကို `နားလည္မႈ´ နဲ႕ `ၾကင္နာမႈ´

ကေတြ႕ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕မႈိင္ေနတာလဲလို႕ေမးတယ္။

ဒီေတာ့`ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ႀကီးက

ဧည့္သည္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ မင္းတို႕ ဧည့္သည္ကို ေသခ်ာဂရုမစိုက္ဘူးလားလို႕ေမးေတာ့

`နားလည္မႈ´ က ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုဂရုစုိက္ပါတယ္။

သူ ဘာေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႕

သူ႕ကိုပဲၾကည့္္ေနခဲ့ပါတယ္ တဲ့။ `ၾကင္နာမႈ´ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း

သူ႕ကိုဂရုတစိုက္ရွိခဲ့ပါတယ္။သူလိုအပ္တာမွန္သမွ်တယုတယနဲ႕

ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ တာခ်ည္းပါပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့ `ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ ကစဥ္းစားတယ္။

ဒီေလာက္ဧည့္၀တ္ေက်ေနပါရက္နဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕ ဧည့္သည္က ျပန္သြားရတာလဲေပါ့။ သူတို႕သံုးဦး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီးစဥ္းစားတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေျဖတစ္ခုရသြားတယ္။

ဘာလဲဆိုေတာ့ .........
ဧည့္သည္ဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္အိမ္ျပန္မွာပဲ ဆိုတာကိုေပါ့။
အဲဒီဧည့္သည္ျပန္သြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး `ႏွလံုးသားၿမိဳ႕ေတာ္´ လည္းရင္ကြဲနာက်ၿပီးပ်က္စီးသြားသတဲ့။

p-s: လြန္ခဲ့ေသာ ၇ ႏွစ္တာကာလကေပါ့.......။